Ένα πρωτότυπο γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη,

Σου γράφει η κ. Ελένη, δασκάλα της β΄ γυμνασίου. Στο κλίμα των εορτών και των δώρων, αλλά και στη σκιά των σχολικών ελέγχων προόδου, που δόθηκαν πριν λίγο καιρό, αποφάσισα να σου εκφράσω τις επιθυμίες μου για το νέο έτος! Θέλω κι εγώ με τη σειρά μου, λοιπόν, να σου ζητήσω το δώρο μου! Το δώρο μου δε θα ήθελα να είναι κάτι υλικό -κι αυτά καλοδεχούμενα, βέβαια- αλλά θα ήθελα να είναι κάτι διαφορετικό. Θέλω να σου ζητήσω…στην επόμενη ενημέρωση γονέων, να μην ακούω μόνο «Πώς τα πήγε το παιδί μου στο διαγώνισμα της γλώσσας;»

Θα ήθελα το νέος έτος να ακούσω πραγματικά και ειλικρινά όσα, νομίζω, και κάθε άλλος εκπαιδευτικός θα ήθελε να ακούσει από τους γονείς στις διάφορες συναντήσεις που τυχαίνουν ή και προγραμματίζονται καθόλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Ο λόγος που αποφάσισα να ζητήσω αυτή τη χάρη, αντί δώρου, για φέτος, είναι γιατί με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, βρίσκει κανείς πολλά άρθρα και συμβουλές για το πώς πρέπει να είναι ο σωστός δάσκαλος, όμως πολύ λίγα αποτελέσματα στην αναζήτησή του για το πώς πρέπει να είναι ο σωστός -απέναντι στον δάσκαλο- γονιός. Η αλήθεια είναι πως είναι λεπτές και δύσκολες οι λέξεις «σωστό και λάθος», για αυτό και εμένα δε θα με απασχολήσουν. Θα με απασχολήσει όμως το τι, όντως, θέλει να ακούσει ένας δάσκαλος που έχει μπροστά του έναν γονέα και ο οποίος έχει έρθει, για να μάθει ποια είναι η πρόοδος ενός άλλου ανθρώπου. Κι αυτός ο άλλος άνθρωπος, στην περίπτωσή μας, είναι ένα παιδί/έφηβος, ένας χαρακτήρας που ακόμη πλάθεται, και που -δικαίως- έχει χαρακτηριστεί ως το «μέλλον» της κοινωνίας.

Σίγουρα είναι απολύτως δεκτό το γεγονός ότι ο γονέας έρχεται και για ενημέρωση σχετικά με τις μαθησιακές επιδόσεις του παιδιού του. Αναμενόμενες και εύλογες, λοιπόν, οι ερωτήσεις τύπου «Πώς τα πάει στα αρχαία;», «Πώς έγραψε στο διαγώνισμα;». Παράξενο θα ήταν όντως να απουσιάζουν τέτοιου είδους ερωτήσεις. Μάθημα κάνουμε, εξάλλου!

Δεν κάνουμε μόνο μάθημα όμως. Δεν είναι μόνο το μάθημα που συνδέει έναν δάσκαλο κι έναν μαθητή. Κι αυτή είναι η μαγεία!

Η τόσο χιλιοειπωμένη φράση «η τάξη είναι η μικρογραφία της κοινωνίας», είναι ταυτόχρονα τόσο αληθινή. Μέσα σε μια τάξη μαθαίνουμε, δοκιμαζόμαστε, εκφράζουμε και ανταλλάζουμε απόψεις, ψυχαγωγούμαστε, γελάμε, αγαπάμε…ζούμε! Σχεδόν εννιά από τους δώδεκα μήνες του χρόνου, από Δευτέρα έως Παρασκευή και για σίγουρα έξι ώρες καθημερινά ζούμε όλοι μαζί. Ζούμε σημαίνει ότι «χτίζουμε» σχέσεις και χαρακτήρες. Σημαίνει ότι ο δάσκαλος θέλει να δώσει πληροφορίες για το παιδί/έφηβο που διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα μπροστά του και που θα δοθεί σε λίγα χρόνια στην κοινωνία. Σημαίνει ότι θέλει ένας δάσκαλος να ακούσει από τον γονιό ερωτήσεις όπως «Πώς κινείται μέσα στην τάξη το παιδί μου;», «Ποιες είναι οι σχέσεις του με τους συμμαθητές του;», τελικά «Είναι ένας καλός άνθρωπος;». Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι πολλές φορές να έχω ερωτηθεί για το αν πρώτα από όλα ένα παιδί είναι καλός άνθρωπος και έπειτα καλός μαθητής! Δεν κρίνω σε αυτό το σημείο τους γονείς. Σίγουρα οι ρυθμοί της σημερινής εποχής, η ποιότητα των γενικότερων ανθρώπινων σχέσεων, η δυσμενής και
πρωτόγνωρη συνθήκη του κορονοϊού, έχουν αποπροσανατολίσει και το ενδιαφέρον των γονέων από τέτοιες πλευρές ενημέρωσης, ίσως ακόμη και οι ίδιοι να έχουν κουραστεί και αγανακτήσει. Δεν παύει, ωστόσο, να είναι μια άκρως σημαντική πληροφορία.

Και εξίσου σπουδαίο, κατά την εκτίμησή μου, είναι ότι ο εκπαιδευτικός, μέσα σε όλα τα άλλα, θέλει και να δώσει πληροφορίες για το αν περνάει καλά το παιδί με το οποίο μοιράζεται τόσες ώρες τις καθημερινότητάς του. Θέλει να ακούσει «Περνάει καλά το παιδί μου;», «Είναι χαρούμενο;» Διότι δεν ξεχνάμε οι εκπαιδευτικοί ότι συναλλασσόμαστε με παιδιά και τα παιδιά … είναι πάντοτε παιδιά! Και πρέπει τα παιδιά να είναι χαρούμενα!
Αυτό σίγουρα το ξέρουμε πολύ καλά όλοι!

Και φυσικά, σε όλα τα παραπάνω, πιστεύω πως κάθε δάσκαλος θα ήθελα να ακούσει από τον γονέα με τον οποίο συζητά την «πολυπόθητη» ερώτηση «Πώς μπορώ/μπορούμε στο σπίτι, και με τη δική σας συνεργασία, να βοηθήσουμε το παιδί;». Είναι υψίστης σημασίας να συνεργάζονται γονείς και δάσκαλοι για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, αλλά, βασικά και πριν από αυτό, να αναγνωρίζουν οι γονείς το γεγονός ότι η πρόοδος στα μαθήματα, η βελτίωση των σχέσεων ενός παιδιού σε όλα τα επίπεδα, και τελικά η ευτυχία του, δεν είναι μια μοναχική κούρσα. Απαιτεί τη συνεργασία και των δύο πλευρών, γιατί ο σκοπός είναι ένας και είναι κοινός!

Αυτά για φέτος, άγιε μου Βασίλη. Ελπίζω κι εγώ από τη μεριά μου να ήμουν μια καλή και ευχάριστη δασκάλα και εύχομαι στην επόμενη ενημέρωση γονέων, να ακούσω κάποια από τα παραπάνω! Καλή χρονιά!